სწორედ ესაა გერმანული “ბლიც-კრიგი”. ბრაზილიის ნაკრებს მსოფლიო ჩემპიონატის 1/2-ფინალში ბრაზილიაში თამაში 20 წუთში “დაუმთავრო” ამას ნამდვილად შეძლება უნდა. გერმანელებმა შეძლეს და ამ ქვეყნის როგორც ფეხბურთელების, ასევე, ქომაგების არაერთ თაობას ემახსოვრება ბელუ ორიზონტეს ტრიუმფი. ცხადია, ბრაზილიური ფეხბურთის ისტორიას მომხდარი გველის ნაკბენივით გაჰყვება.

ხშირად კამათობენ ხოლმე, რომელი საფეხბურთო სკოლაა უპირატესი ბრაზილიური თუ გერმანული. ახლა გერმანელებს ისეთი “კოზირი” აქვთ ხელში, რომლის “გაჭრაც” ერთობ ძნელია. ფეხბურთში ყველაფერი ხდება და ხალხი ბრაზილიის 1:7 წაგებასაც მოესწრო, მაგრამ არა მგონი უახლოეს ათწლეულებში მუნდიალებზე ბრაზილიელებმა გერმანელები ანალოგიური ანგარიშით დაამარცხონ.

მსოფლიო ჩემპიონატებზე არასაფეხბურთო ქვეყნებად რომ ითვლებიან, ასე უკვე უსუსურად ისინი აღარ აგებენ. მსგავსი რამ ბრაზილიას თუ დაემართებოდა, ალბათ, ნათელმხილველი ვანგა რომ გაეცოცხლებინათ ისიც ვერ იწინასწარმეტყველებდა. ბრაზილიის ეროვნული გუნდი მუდნიალებზე დამარცხებულა და მათ შორის ფინალშიც, მაგრამ ასეთ ცუდ დღეში არასოდეს ჩავარდნილა. აქამდე, 1/2-ფინალი ასეთი ანგარიშით არავის წაუგია და ბრაზილიელები “რეკორდსმენები” აღმოჩნდნენ.

რეკორდებს რადგან შევეხეთ ისიც ვთქვათ, რომ გერმანელმა მიროსლავ კლოზემ “ფენომენ” რონალდოს მიღწევა გააუმჯობესა და 16 გოლით მუნდიალების ყველა დროის საუკეთესო ბომბარდირია. ალბათ, სიმბოლური იყო, რომ კლოზე ბრაზილიელის რეკორდი ბრაზილიასთან მატჩში მოხსნა.

მატჩამდე მთელი ბრაზილია ნეიმარის არყოფნას დარდობდა, მაგრამ ნეიმარზე მეტად გუნდს ცენტრალური მცველი ტიაგო სილვა დააკლდა. ამდენი შეცდომა დაცვაში ბრაზილიელებს მთელი ტურნირის განმავლობაში არ დაუშვიათ. ბრაზილიის სუსტი თამაში რომ გერმანიის დამსახურებაა ამას ვერავინ უარყოფს. ბუნდესნაკრებს ტურნირზე შესანიშნავი სტარტი ჰქონდა და პორტუგალია შეიწირა, ხოლო ახლა ბრაზილიას “გადაურბინა”. გერმანელებმა ისეთი გოლები გაიტანეს ნებისმიერო გემოვნების ქომაგებს რომ დააკმაყოფილებდა. მეტოქეს ისე ეთამაშებოდნენ, გეგონება პატარა ბავშვები გამოიჭირეს ეზოში “ორკარას” დროს. საკითხავი იყო, მოედანზე ბრაზილიელი ვინ იყო და გერმანელი. ბოლოს, ბრაზილიური “ტორსიდა” ტაშს ბუნდესნაკრებს უკრავდა და რამდენიმეჯერ გერმანელებმა ბურთი რომ გაათამაშეს, “ოლე, ოლეც” შესძახეს. ოსკარის გოლის შემდეგ, ბრაზილიელებმა ცოტა გაიხარეს, მაგრამ ეს უფრო სულთმობრძავის ამოსუნთქვას ჰგავდა.

მატჩის დღეს რიო დე ჟანეიროში რამდენიმეჯერ გაწვიმდა, მაგრამ ქომაგები “ფიფა ფან ფესტისკენ” რამდენიმე საათით ადრე დაიძრნენ. მოვიდნენ ახალგაზრდები და მოხუცები, ოჯახები ბავშვებით, ჯანმრთელები და ინვალიდები. ყველა ბრაზილიის ნაკრების მაისურებში გამოწყობილები და დროშებით. თამაშამდე ბვერი იცეკვეს და იმღერეს. მანამდე მაინც მოასწრეს, თორემ მერე საცეკვაოდ საქმე ნამდვილად არ ჰქონდათ. გერმანელთა ოთხი გოლის მერე, ბრაზილიელეთა ნაწილმა “ფიფა ფან ფესტი” დატოვა. ვინც დარჩა შეხვედრას თვალს ხმის ამიუღებლად ადევნებდა. ათასობით ბრაზილიელი ჩუმად უყურებდა საყვარელი გუნდის “განადგურებას”. რამდენიმე ქალს თვალზე ცრემლიც მოადგა.

ცრემლებზე გამახსენდა, მატჩის მერე ოსკარი ისე ტიროდა ლუიშ ფელიპე სკოლარიმაც ვერ დააწყნარა. თვალცრემლიანი დავიდ ლუიზი კი, რომელმაც გუნდს ავადსახსენებელ თამაშში უკაპიტნა, გულშემატკივრებს ბოდიშს უხდიდა. სხვთა შორის, შეხვედრის შემდეგ, ბრაზილიელები “ფელიპაომ” შეკრიბა და ფეხბურთელებმა მაყურებელს მადლობა ტაშით გადაუხადეს, თუმცა საპასუხოდ სტვენა მიიღეს. ასეა ცხოვრება, გმირიდან ანტიგმირამდე ერთი ნაბიჯია.

ამ წარუმატებლობის შემდეგ, ბრაზილიური ფეხბურთის მამებს სერიოზულად ფიქრი მოუწევთ. ფაქტია, რომ გუნდს რესურსი არ აქვს და სკოლარის სათადარიგოთა სკამზე თამაშის გასაძლიერებლად ფეხბურთელი არ ჰყავდა. თავის დროზე, მსოფლიო ჩემპიონატებზე ბრაზილიის ნაკრებში ისეთი ბიომბარდირები ვერ ხვდებოდნენ, როგორიც ელბერი და ჟარდელი იყვნენ, ხოლო ახლა “პენტაკამპეონებმა” ფრედზე უკეთესი ცენტრალური ფორვარდი ვერ იპოვეს. ჩემპიონატის დაწყებამდე, თავად ბრაზილიელები აცხადებდნენ, მათ შორის პელეც, რომ ამ ფორმაციის ნაკრებში დაცვა შეტევაზე გაცილებით ძლიერი იყო. გერმანიასთან მარცხმა ნათლად გამოაჩინა ტურნირის მასპინძელთა დაცვის “სიძლიერე”.

აღსანიშნავია, რომ პირველი გოლის გაშვების შემდეგ, მუდამ ენერგიული ბრაზილიელი კომენტატორები “ერთი ტონით” დაბლა საუბრობდნენ, ხოლო ყოველ მომდევნო გოლზე “შოკი, შოკის” გაიძახოდნენ. ალბათ, სხვა შესატყვისი სიტყვა არ მოუგონიათ, თორემ ის რაც ბრაზილიის ნაკრებს დაემართა შოკზე მეტია.

აქვე ისიც ვთქვათ, რომ წავიდა დრო, როდესაც ბრაზილიის ნაკრების მარცხის მერე, ქომაგები ცუდად ხდებოდნენ და გული მისდიოდათ ან უარეს შემთხვევაში გარდაიცვლებოდნენ. ყოველ შემთხვევაში, პირადად რიო დე ჟანეიროში მსგავსი რამ არ მინახავს. ბუნებრივია, გულშემატკივრები გულნატკენი იყვნენ, მაგრამ არც ჭამის მადა მოკლებიათ და არც ლუდის სმის ხალისი. უბრალოდ, წვიმამ დაუშვა და ნაწილი სახლებისკენ უფრო ადრე გაემართა. როგორც იტყვიან, ცხოვრება გრძელდება.

გერმანელმა გულშემატკივრებმა კი, რომლებიც რიცხობრივ უმცირესობაში იყვნენ, ფრიად გაიხარეს. მიზეზი არ ჰქონდათ თუ რა. ბუნდესნაკრებმა ხომ თავის ისტორიაში კიდევ ერთი საუცხოო ფურცელი ჩაიწერა.

მოკლედ, ბრაზილიის ნაკრებს შინ მსოფლიო ჩემპიონატებზე თამაში ცუდად აქვს დაცდილი. 1950 წელს ურუგვაისთან გადამწყვეტი მატჩის წაგებისა (1:2) და ოქროს მედლები დაკარგვის მერე, ამჯერად სრულიად “საფეხბურთო შოკი” ბრაზლიელებმა გერმანელებისგან მიიღეს. ამის შემხედვარე არა მგონი მათ მსოფლიო პირველობის მასპინძლობა კიდევ მოითხოვონ.

ლაშა თაბაგარი worldsport.ge-ს სპეციალური კორესპონდენტი რიო დე ჟანეიროდან